ΜΑΥΡΗ ΓΑΤΑ

  Τέτοιες μέρες ακούω τη πολυαγαπημένη Βέμπο να τραγουδά γάργαρα <<Παιδιά, της Ελλάδος Παιδιά>>. Κάπως έτσι αφήνω ανατριχιαστικές εικόνες να χορεύουν ρυθμικά μπροστά μου, μέσα από ένα κύμα νοτών και δακρύων. Αναζητώ εκείνες τις σπαραχτικές στιγμές που μάνες αποχαιρέτησαν τα παιδιά τους, άντρες τα μωρά τους, ψυχές τις ψυχές τους...   Ψυχή. Μια λέξη. Μια δύναμη. Τόσο ισχυρή από μόνη της. Έτσι χωρίς γλαφυρές περιγράφες της και μελοδραματισμούς ψελίζω... <<Πού είσαι ΤΩΡΑ;>>.

  Περιμέναμε για κάμποσο χρόνο μπροστά από την πόρτα.  Δεν ήξερα τί περιμέναμε... Άλλωστε είμαι μόνο ένας γάτος...  Ξαφνικά αυτός ο συριστικός ήχος ακούστηκε ξανά. Ε λοιπόν , άρχισα να τον μισώ αυτόν τον ήχο!Η πόρτα άνοιξε...               <<Ο μπαμπάς μου. Τι να κάνω; Να πάω πάνω του, να μην πάω; Όχι δεν θα πάω.Άλλωστε αυτός με άφησε. Γιατί με άφησε ; Δεν πάω πουθενά. Εδώ θα μείνω!>> Παρά τις διχασμένες σκέψεις μου , εκείνος με πήρε στην αγκαλιά του κι άρχισε να με χαϊδεύει. Στο αυτοκίνητο βρισκόταν  η μαμά φορώντας ένα ψάθινο καπέλο. Αν δεν ήμουν θυμωμένος θα το είχα φάει αυτό το καπέλο! Αλλά ήμουν θυμωμένος... Και μόνος.                                     <<Σου είπα ότι θα γύριζα.>>    Ναι , γύρισε αφού πρώτα είδα τον ήλιο να με αποχαιρετά τέσσερεις φορές! Επιστρέψαμε  στην φωλιά μας. Οι...

... Ξεπήδησε στο μυαλό μου σαν μια θολή φιγούρα του παρελθόντος. Η αγκαλιά της ήταν οικία. Μύριζε... Μπισκότο. Γρρρρ... Μου αρέσει αυτή η μυρωδιά. Ένοιωσα το τελευταίο χάδι του μπαμπά. << Γεια σου Σίμπα! >> Μου είπε και εξαφανίστηκε με αυτό τον κουβά. Σκέφτηκα πως δεν θα αργήσει να επιστρέψει. Πάντα φεύγει από την φωλιά μας , όμως μετά ξανά  έρχεται. Στην φωλιά... Στο σπίτι μας...Στη Μαμά... Την θυμήθηκα αυτή την μυρωδιά. Ήταν η πρώτη μου μαμά. Γίνεται αυτό; Να έχω δύο μαμάδες; Γρρρρ Ήταν καλή μαζί μου . Με άφηνε να κοιμάμαι στο κρεβάτι της. Κάποιες φορές έφευγε και εκείνη , όμως μετά ερχόταν. Μόνη... Κάθε ξημέρωμα κοίταζα την πόρτα. Ήλπιζα ότι δεν θα έμπαινε μόνη. Τι τους έκανα; Πρέπει να ήταν κάτι πολύ κακό... Να φταίει το κόκκινο κρεβάτι ; Είναι τέλειο για τα νύχια μου! Μήπως ... Οι επισκέψεις μου στις δίπλα φωλιές; Δεν ήμουν καλό γατί.  Έπρεπε να επανορθώσω. Βρισκόμουν πάνω στην κοιλιά της, όταν αποφάσισα να είμαι ήσυχος. Από εκείνη την στιγμή και έπειτ...

Ναι. Έτσι είναι. Πρέπει να έκανα κάτι πολύ κακό. Δεν εξηγείται αλλιώς. Αυτή η τιμωρία... Όχι. Δεν μου άξιζε. Όλα έδειχναν καλά. Όλη μέρα παιχνίδι με τον μεγάλο άτριχο γατομπαμπά της οικογένειας και το βράδυ ύπνος με την μεγάλη άτριχη γατομαμά. Να δείτε που είχε να κάνει με αυτό το περίεργο κουτί. Μια μέρα πριν το μοιραίο εμφανίστηκε από το πουθενά και ξαφνικά οι δυο τους ασχολούνταν  μόνο με αυτό. Έμοιαζε μαγικό αφού μέσα του έβαζαν, έβαζαν, ξανά έβαζαν ένα σωρό πράγματα. Έχω ξανά βγει από το σπίτι αλλά εκείνη την φορά ήταν διαφορετικά. Το ένοιωθα στην ραχοκοκαλιά μου πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Πού με πάνε; Αποκλείεται να με πηγαίνουν στον πάρκο νύχτα! Το σιδερένιο πλάσμα με τα στρογγυλά πόδια, σταμάτησε μπροστά από μια άλλη φωλιά. Έμοιαζε με την δική μας αλλά ήταν πολύ πιο άσχημη.  Γατζώθηκα πάνω στον γατομπαμπά μου. <<Μην με αφήσεις από την αγκαλιά σου>> Δεν με άκουσε. Πίεσε με τα δάχτυλα του κάτι δίπλα στη πόρτα. Ένας απαίσιος ανατριχιαστικος ήχος ...

Γιατί τρέχεις; Πάνω κάτω πάνω κάτω... Ομολογώ πώς το κεφάλι μου κουράστηκε να σε ακολουθεί, ειδικά σε τέτοιους ρυθμούς. Και είναι κι αυτό το φωτεινό σκληρό πράγμα στο χέρι σου , που κάνει τα μάτια σου π...